Struinen
Ter hoogte van paal 10 op Schiermonnikoog werd ik strandjutter. Ik werkte in de reclame, een baan waarbij je de hele dag in je hoofd bezig bent. Vrijwel elke vrijdag pakte ik de hall-zevenboot naar Schiermonnik- oog om n de kop leeg te maken. Om half acht stond ik op het strand en dan was het lopen, lopen, lopen. Vaak naar de postpunt en weer terug. Op een dag spoelde een bruine steenklomp ter grootte van een tennisbal bijna letterlijk voor mijn voeten aan. Ik had net een artikel over barnsteen gele zen. Dit leek erop, maar van barnsteen vind je toch hooguit kleine kiezels? Ik had ‘m bijna weer in zee gesmeten, maar nam ‘m toch mee naar Schiermonnikoogs schelpendeskun- dige Thijs de Boer. Hij viel bijna van z’n stoel, het was dus wel barnsteen. Na die vondst liep ik voortaan met de blik naar beneden over het strand. Ik wilde méér barnsteen vinden. Andere dingen gingen me ook opvallen. Ik zag een mooie schelp, daarnaast lag weer een andere mooie… en toen was het hek van de dam. Mijn huis staat nu vol kasten met schelpen en scheduls. Ik ging me in mijn vondsten verdiepen en leerde steeds meer over de Waddenzee.
“Avontuur”
Naast mijn werk was ik vijftien jaar wadloopgids. Er is weinig monder dan wadlopen, ik doe het nog steeds graag met vrienden, inaar het gidsen ging me tegen- staan. De groepen werden steeds groter, bij wadlopen gaat het vooral om de sportice prestatie terwijl ik steeds meer de behoefte kreeg om te vertellen, om mijn verwondering over het Wad aan anderen over te brengen. Daarnaast kreeg ik twijfels over mijn baan. De zaken liepen als een trein, maar ik voelde me steeds minder thuis in die com merciële omgeving. Vorig jaar heb ik met mijn partner Anja Wadexpedities.nl opgezet. We organiseren duurzame wad denavonturen, op Schiermonnikoog en de Waddenzee, die voor iedereen toegankelijk zijn. Ik ga met alle mogelijke groepen het Wad op, van oud tot jong, van families tot collega’s. Op deze manier kan iedereen dit unieke gebied bewust beleven. Bij ons gaat het er niet oni zo snel mogelijk naar een zandbank met honderd rustende zeehonden te scheuren en dan gauw weer terug naar de haven om friet te eten. “Waddenfastfood’ noem ik dat. Wij varen langzaam. werken met kleine groepen en hangen iedereen een verrekijker om de nek. Ik wil de mensen graag actief leren kijken. Dan zie je zo veel meer. En één voorbij zwemmende zeehond met een dikke schol in zijn bek is net zo mooi om te zien als tachtig zeehonden. Helemaal als je weet dat je die tachtig in hun rustgebied verstoort.
